اکثر اولیاء و مربیان، بازی را نوعی اتلاف وقت برای کودک به حساب می‌آورند و می‌خواهند که کودکان هر چه زودتر از بازی دست کشیده، به کارهای جدی‌تر و مهمتری بپردازند. این دسته از اولیاء و مربیان، کودکان را بزرگسالانی می‌پندارند که فقط از حیث جثه کوچکند و توجه ندارند که بازی ، یکی از عوامل مهم در سلامت و رشد جسمی، روانی و عاطفی کودک و عاملی برای آموزش اصول و قواعد زندگی است.کودک عاشق بازی است و شاید شدیدترین محرومیت برای او آن باشد که از بازی محروم شود .همه جا برای کودک صحنه بازی است و این جنبه در سنین اولیه دارای اهمیت بیشتری است. فعالیت و علاقه‌مندی کودک به بازی نشانه سلامت اوست و اگر طفلی میل به بازی نداشته باشد، بیمار است و باید به درمان او اقدام کرد.بازی در عین اینکه وسیله ی سرگرمی کودک است جنبه ی آموزندگی و سازندگی نیز دارد و در برخی موارد، ارزش اشتغال کودک به بازی بیش از ارزش خواندن کتاب است. اگر بازی خوب و اندیشیده طرح شده باشد به کودک فرصت می‌دهد تا به تقویت جنبه‌های جسمی، ذهنی، روانی و عاطفی خود بپردازد و اصول اخلاقی و اجتماعی را به خوبی فرا گیرد. به این دلیل است که اولیاء و مربیان آگاه به پیروی از دستور پیامبر اکرم (ص) که فرمود:«دع ابنک یلعب سبع سنین» : هرگز کودک را از بازی منع نمی‌کنند، بلکه سعی دارند بازی وی را جهت داده، از آن به نفع کودک سود بزند. ضرورت این امر در هفت سال اول زندگی بیشتر از سنین دیگر است و پیشوایان اسلامی به آن سفارش فرموده‌اند.برای بازی فواید ذکر شده که به برخی از آنها اشاره می‌شود: 1- بازی موجب رشد جسمی کودک می‌شود همچنین عضلات را نیرومند و استخوان‌ها را محکم می‌کند. 2- بازی باعث افزایش مهارت در حواس لامسه و بینایی کودک می‌شود. 3- بازی حس کنجکاوی کودک را به برمی‌انگیزاند و قدرت ابتکار او را تحریک می‌کند. 4- بازی، کودک را در برابر مشکلات مقاوم می‌کند و به او اعتماد به نفس می‌بخشد. 5- بازی موجب تعدیل تمایلات عاطفی کودک می‌گردد. 6- بازی به کودک می‌آموزد که برای رسیدن به هدف چگونه باید نقشه بکشد؛ به چه صورت طراحی کند و چگونه از عهده حل مشکل برآید. 7- بازی باعث می‌شود که کودک بتواند با دیگران رابطه صحیح برقرار کند. 8- بازی موجب آموختن همکاری، فعالیت‌های گروهی، تعاون و تمرین این امور می‌شود. 9- بازی باعث می‌شود که کودک اصول انضباطی و اخلاقی را در زندگی جمعی فرا گیرد. 10- بازی نشان دهنده افکار، تمایلات و عواطف کودک است به همین دلیل، مربیان می‌توانند کودک را هنگام بازی، دقیق‌تر بشناسند. با توجه به موارد فوق، مربیان و والدین حق ندارند از شیطنت و بازی گوشی کودک خردسال جلوگیری کرده، به خاطر تامین رفاه و آسایش خویش کودکان سرشار از جنبش و نشاط را به موجوداتی صد درصد مطیع و آرام مبدل سازند. بلکه مربیان آگاه سعی می‌کنند از این انرژی به وسیله جهت دادن به بازی او به نفع کودک استفاده نمایند که ضمن صرف انرژی کودک، به او سود رسیده و تحت آموزش غیر مستقیمی که مدنظر مربی آگاه است قرار گیرد.
سه شنبه بیست و پنجم 4 1387